De dood laat hartzeer na dat niemand kan helen, liefde laat een herinnering na die niemand kan stelen.

Vandaag is het precies 1 jaar geleden dat we afscheid van Pr1mo hebben moeten nemen. 1 Jaar!!!! Ik weet niet waar de tijd is gebleven, maar het voelt echt alsof het gisteren was. En ook weer niet. Het hele Corona-gebeuren heeft er ook geen goed aan gedaan, met al die beperkingen en lockdowns. Er is geen dag voorbij gegaan zonder tranen en het gemis lijkt alleen maar erger te worden.

Woorden schieten soms tekort over hoe ik mij hieronder voel, het heeft me ieder geval veel en veel meer geraakt dan dat ik gedacht had. We hebben natuurlijk ook behoorlijk wat meegemaakt en Pr1mo staat ook voor een bepaalde periode in ons leven die nu voorgoed afgesloten is. Herinneringen zijn fijn, maar die kan ik niet voelen of ruiken. Dankzij de duizenden foto’s die ik van hem heb voelt het toch alsof hij nog een beetje bij ons is.

Ik heb al zoveel over hem geschreven, zoveel foto’s gepost en nog zou ik elke dag wel 100 foto’s willen laten zien. Wat zou ik graag nog eens tegen hem aan willen praten. Niet dat hij letterlijk begreep wat er gezegd werd, maar toch had ik altijd dat gevoel wel. Koppie scheef en mij aandachtig aankijkend het was soms net een mens.

Ik zal het niet te lang houden, heb al zoveel over hem gezegd. Laat ik maar beloven dat ik regelmatig een blog over hem zal schrijven. Ondanks dat ik nog steeds erg verdrietig ben, moet ik om sommige herinneringen toch behoorlijk lachen. 13 1/2 jaar ben je geworden, we hadden afgesproken dat dat er 20 zouden zijn. Je koppie wilde nog best, maar je lijf liet je gewoon enorm in de steek.

Ti amo per semre, Pr1mo. Niets en niemand die dat van mij kan afnemen.