Vorige week vertelde ik dat we naar de benedenverdieping waren verhuisd ivm Pr1mo’s slechte rug. Deze week heb ik droevig nieuws. Vrijdag 12 februari hebben we Pr1mo laten inslapen. Het ging echt niet goed met hem en dus hebben we de knoop moeten doorhakken. Uiteraard ben ik enorm verdrietig en kan het eigenlijk nog steeds niet geloven.
Een paar uur geleden is hij gecremeerd en daarna komt hij naar huis. Hij is nog nooit zo lang van ons weggeweest. Vroeger moest ik altijd een beetje lachen om mensen die de as van hun hond bewaarden, bij deze wil ik daarvoor mijn excuses aanbieden. Ik krijg pas rust, dat gevoel heb ik in ieder geval, als zijn as weer thuis is. Ik ga op mijn gemak een mooie, passende urn uitzoeken. Ook ben ik al een paar dagen bezig met zijn foto’s. Tijdens zijn hele leven heb ik bijna 11.000 foto’s gemaakt, dus ik ben wel even bezig. Voor mij hoort dat bij het verwerkingsproces, wat uiteraard voor iedereen weer anders is.
De komende tijd zal ik veel over hem schrijven, op Facebook maar ook hier op de blog. Voor mij een goeie manier om het te verwerken en een plaats te geven. Misschien voor mensen die dit lezen een kleine troost dat ze niet alleen zijn in hun verdriet over hun huisdier.
Aanrader:
Het boek van Antoinette Scheulderman, dan neem je toch gewoon een ander, heb ik een tijd geleden gelezen en heel wat tranen gelaten. Echt een aanrader, niet alleen voor diereneigenaren maar juist misschien voor mensen die wat moeite hebben te begrijpen waarom wij zo’n verdriet hebben. https://www.bruna.nl/boeken/dan-neem-je-toch-gewoon-een-nieuwe-9789048844555
Dag Pr1mootje, akelige rothond, stinky Pr1mo, Pr1moteppietep…je ziet stevig in mijn hart en daar kom je nooit meer uit. Wat hebben we om je gelachen, af en toe op je gemopperd en soms een traan gelaten. Het leven met Pr1mo was in ieder geval nooit saai.
